Profesor Krystyna Ostrowska była wybitną specjalistką z zakresu psychologii kryminologicznej, nauczycielką akademicką i działaczką społeczną. W swoich pracach opisywała osobowościowe uwarunkowania takich zachowań jak przestępczość młodocianych i agresja uczniów. Szczególne miejsce w zainteresowaniach naukowych i pracach autorskich profesor Krystyny Ostrowskiej zajmuje problematyka systemu wartości, emocji i strategii działania. W opracowaniach teoretycznych i empirycznych analizuje zależności pomiędzy deklarowanym i urzeczywistnianym systemem wartości oraz funkcjonowaniem społecznym dzieci i młodzieży.
Za działalność naukową i dydaktyczną Pani Profesor otrzymała wiele nagród: w maju 1999 roku Medal Komisji Edukacji Narodowej, w kwietniu 2008 roku Złotą Odznakę „Za zasługi w pracy penitencjarnej”, w grudniu 2010 – Medal Pamiątkowy od Ministra Sprawiedliwości, w styczniu 2012 – Medal Regionu Wielkopolski NSZZ „Solidarność”, w październiku 2012 – Złoty Krzyż Zasługi.
Oprócz pracy naukowej i dydaktycznej prof. Krystyna Ostrowska była ekspertem Ministerstwa Edukacji Narodowej, opracowując raporty w latach 2010, 2013 i 2016 dotyczące problematyki eurosieroctwa. Była konsultantem Najwyższej Izby Kontroli w temacie ubóstwa i świadczenia pomocy osobom opuszczającym zakłady karne. Przez wiele lat aktywnie uczestniczyła w reaktywowanym od 1990 roku Stowarzyszeniu Penitencjarnym „Patronat”, do 2019 roku pełniła w nim funkcję Prezesa Zarządu Głównego Stowarzyszenia, pozostając do dnia dzisiejszego członkiem Zarządu Głównego Stowarzyszenia. Profesor Krystyna Ostrowska była również członkiem Polskiego Towarzystwa Kryminologicznego im. Stanisława Batawii.
Pani Profesor Krystyna Ostrowska była ceniona przez przyjaciół, znajomych i współpracowników, nie tylko za pełne zaangażowanie w sprawy zawodowe i społeczne, ale przede wszystkim za swoją postawę wobec drugiego człowieka, wysoką kulturę osobistą, skromność oraz wrażliwość społeczną, sposób utrzymywania kontaktów i prowadzenia rozmów charakteryzujących się życzliwością, trafnością wyrażanych sądów, empatią oraz gotowością niesienia pomocy, materializującą się w konkretnych działaniach.
Śmierć Pani Profesor jest ogromną stratą nie tylko dla świata nauki, ale też dla wszystkich osób, które miały przyjemność ją poznać.
